Dandy Club

Η φλόγα που τρεμοσβήνει

Αυτοκτονώ, επειδή δεν με αγαπήσατε

αυτοκτονώ, επειδή δεν σας αγάπησα

Επειδή οι δεσμοί που μας ένωναν ήταν πολύ χαλαροί.

Aυτοκτονώ, για να τους σφίξω.

Σας αφήνω με ένα ανεξίτηλο σημάδι.

Εξαίρετη ταινία Η φλόγα που τρεμοσβήνει (Le feu follet) του Louis Malle, μία ταινία λυρική, πλημμυρισμένη με την έξοχη μελαγχολική μουσική του Erik Satie, βασισμένη στο μυθιστόρημα του μεγάλου Pierre Drieu La Rochelle, που αυτοκτόνησε και αυτός το 1945 σε μία κατεστραμμένη Ευρώπη.

Αντίθεση στους παρακμιακούς διανοούμενους από έναν έτοιμο να πεθάνει αντι-ήρωα, μία περιήγηση στην αποδόμηση της ίδιας της Ευρώπης

Εχθροί της ηρεμίας

Δημιουργήστε υπέροχες ζωές.

Σώστε την Πατρίδα.
Στο τέλος του δρόμου θα είμαστε όλοι εκεί,

με τη ζεστασιά της φλόγας και το κακό χαμόγελο του νικητή.
Μέχρι όλα τα αλέτρια να ξαναγίνουν σπαθιά.
Μέχρι να νικήσει η ειρήνη του απέραντου νεκροταφείου.
Είμαστε οι νέοι εχθροί της ηρεμίας.

Ηρακλειτισμός (F. Nietzsche)

Μονάχα η μάχη

γεννάει στη Γη την ευτυχία

και για να δημιουργηθεί η φιλία

χρειάζεται του μπαρουτιού η κάπνα!

Και οι φίλοι γίνονται σε τρεις μονάχα

περιπτώσεις:

όταν είναι αδέρφια στη δυστυχία

όταν είναι ίσοι μπροστά στους εχθρούς

όταν είναι ελεύθεροι μπροστά στον θάνατο!

Πολέμα τον εαυτό σου

Δεν είναι το μέγεθος του ανθρώπου μέσα στην μάχη αυτό που μετράει, αλλά το μέγεθος της μάχης μέσα στον άνθρωπο. Νικώντας τους συνήθεις, καθημερινούς εαυτούς μας μπορούμε και αγγίζουμε το λαμπερό εκείνο ον που λέγεται Υπεράνθρωπος. Απορρίπτοντας τις ανόητες εκδηλώσεις μίας ηθικής δοσοληψιών και υπολογισμών, προσεγγίζουμε την ευγενή αγριότητα και την υψηλή αδιαφορία. Για να ξαναγίνουμε παιδιά, κουρσάροι, κατακτητές, κονκισταδόρες σε όλους τους Νέους Κόσμους. Για να ξανανιώσουμε την ευχαρίστηση της περιπλάνησης, για να μεθύσουμε με την Ιδεολογία της Ζωής και να ζητωκραυγάσουμε όλους τους μεγάλους θανάτους μας.
Viva la muerte! Viva! Δεν είναι αντίφαση αυτό. Είναι η πιο ακέραια περιχώρηση εννοιών που ξέρω. Και προχωρώντας κρατούμε το δρεπάνι του Χάρου, που θα καθαρίσει τη γη, αλλά και τον σπόρο, που θα την δυναμώσει σε νέα αφθονία και ακμή. Γιατί δεν υπάρχει γέννηση χωρίς αίμα. Υπάρχει μία μεγάλη, μία τεράστια μετα-φυσική οντότητα που διαχειρίζεται τον Χρόνο που μας αναλογεί και επιδιώκει να ελέγξει την ροή της ζωής μας. Αυτή η οντότητα είναι το Σύστημα. Καταστρέψτε αυτό το άθλιο οικοδόμημα των δακρύων.
Ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι συχνά. Επιζώντες, ζωσμένους με όπλα, σε κατεστραμμένες λεωφόρους να αναζητούν τροφή και αξιοπρέπεια στα ερείπια των μητροπόλεων. Μαύρες σημαίες να σκίζουν τον αέρα, αρχέγονα σύμβολα που η σημασία τους είχε διατηρηθεί ευλαβικά στη μνήμη μίας ορκισμένης μειοψηφίας. Ικριώματα πολύ απασχολημένα, δέντρα με εκατοντάδες ανίερους καρπούς, ενώ τα παιδικά μάτια αντιλαμβάνονται για πρώτη φορά την καταστολή της διαφθοράς. Την έρημο να απλώνεται ανελέητη προς τις πόλεις και ένα τραγούδι νοσταλγίας να στολίζει έναν έναστρο ουρανό.
Πρέπει επιτέλους να επανέλθουμε στην ευεργετική καταπίεση της πείνας, του ψύχους και της νύκτας.

Η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα, είναι καθήκον

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ

Ο Ίων Δραγούμης, ο Ίδας του Ελληνισμού, μας έχει μιλήσει για τις σημερινές κοινωνίες των ευνούχων, των εφησυχασμένων: «Όσο τα έθνη μεταμορφώνονται σ’ απλές κοινωνίες ανθρώπων, τόσο φτωχότερα καταντούν, τόσο δηλαδή λιγότερες απαιτήσεις ανθρώπων και ορμών μπορούν να ευχαριστήσουν. Και κείνα τα έθνη φτωχαίνουν και καταντούν κοινωνίες όπου οι άνθρωποι όλοι ισοπεδώνονται μικραίνοντας και γενάμενοι φιλήσυχοι, χωρίς ορμές πολλές και έντονες, χωρίς πλούτη από νιάτα, δίχως τρέλλα και λαχτάρες και καρδιοχτύπια, δίχως τυχοδιωκτική όρεξη, χωρίς λάμψη, χωρίς πολεμική μανία.
Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που δεν έχουν πια ορμές, παρά μόνο γούστα, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κοιτάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρο τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη, γιατί φοβούνται να περπατήσουν μοναχοί τους, μην τύχει και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν».
Κηρύσσουμε το Αιώνιο Χρέος, αυτό που μας κρατάει ζωντανούς.

Η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα, είναι καθήκον.

Για την παρακμή του πατριωτισμού

Ο Παναγιώτης Κονδύλης έχει πάντοτε επίκαιρες παρατηρήσεις, οι οποίες είναι δυνατόν να αναγνωσθούν σε σχέση με την θλιβερή πραγματικότητα του νεοελληνικού κράτους:

"Όλοι γνωρίζουν ότι η ικανότητα προς δράση συνάπτεται με την προθυμία να καταβληθεί ο ανάλογος φόρος αίματος. Ωστόσο η Δύση δεν γνωρίζει με βάση ποια νομιμοφροσύνη μπορεί να κάνει στον κόσμο κατανοητή την αναγκαιότητα καταβολής αυτού του φόρου. Όποιος δεν αισθάνεται πλέον την παραμικρή διάθεση να πεθάνει για το δικό του έθνος, θα το κάνει ακόμα λιγότερο για την ειρήνη άλλων εθνών ή για την ακόμα πιο αφηρημένη ειρήνη μιας ακόμα πιο αφηρημένης ανθρωπότητας, προ παντός όταν συναντά την πεισματική αντίσταση ανθρώπων, οι οποίοι, ενάντια στην καταναλωτική εκλέπτυνση, θέλουν να παραμείνουν αρκετά πρωτόγονοι ώστε να θυσιάζουν τη ζωή τους για ό,τι θεωρούν εθνική τους υπόθεση. Οι ιδεολογικές και πρακτικές δυσκολίες της Δύσης στο σημείο αυτό προκύπτουν από το γεγονός ότι ακόμα και στην εποχή του χρήματος ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να μετριούνται με αίμα.

(Κονδύλης, Παναγιώτης, Από τον 20ο στον 21ο αιώνα: Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, Αθήνα: Θεμέλιο, 2000 [1998], 133)

Η ανθρώπινη ζωή είναι περιορισμένη και εγώ θα ήθελα να ζήσω για πάντα

Pierre Drieu La Rochelle, οπαδός της Νέας Ευρώπης

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Είμαστε άνθρωποι του σήμερα. Είμαστε μόνοι!

Δεν έχουμε πια θεούς, δεν έχουμε ιδέες.

Δεν πιστεύουμε μήτε στον Χριστό μήτε στον Μαρξ.

Πρέπει τώρα αμέσως, τούτη δω την στιγμή,

Να ορθώσουμε τεράστιο τον πύργο της απελπισμένης οργής μας,

Κτισμένο με τον ιδρώτα και το αίμα μας.

Να φτιάξουμε εντελώς μία Πατρίδα

Που όμοιά της δεν υπήρξε ποτέ.

Όλα τα συντρίμμια της Ευρώπης

Θα τα ενώσουμε με αγάπη και δύναμη

Και τότε μπροστά στην ενωμένη Ευρώπη μας

Αμερική, Ασία κι Αφρική θα γίνουν σκόνη.

Πόλεμος πατήρ πάντων

Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων, πού είναι εκείνες οι ευλογημένες μορφές του παρελθόντος που χάραξαν ένα ματωμένο μονοπάτι πολιτισμού, ιεράς βίας και σωτηρίας, εκδίκησης και πολιτικής;

Ελάτε ξανά, σκιές του παρελθόντος! Ελάτε ξανά!

Guernica

Ο εξαίσιος πίνακας του Tullio Crali για τον βομβαρδισμό της δημοκρατικής Guernica το 1937.