Πολέμα τον εαυτό σου

Δεν είναι το μέγεθος του ανθρώπου μέσα στην μάχη αυτό που μετράει, αλλά το μέγεθος της μάχης μέσα στον άνθρωπο. Νικώντας τους συνήθεις, καθημερινούς εαυτούς μας μπορούμε και αγγίζουμε το λαμπερό εκείνο ον που λέγεται Υπεράνθρωπος. Απορρίπτοντας τις ανόητες εκδηλώσεις μίας ηθικής δοσοληψιών και υπολογισμών, προσεγγίζουμε την ευγενή αγριότητα και την υψηλή αδιαφορία. Για να ξαναγίνουμε παιδιά, κουρσάροι, κατακτητές, κονκισταδόρες σε όλους τους Νέους Κόσμους. Για να ξανανιώσουμε την ευχαρίστηση της περιπλάνησης, για να μεθύσουμε με την Ιδεολογία της Ζωής και να ζητωκραυγάσουμε όλους τους μεγάλους θανάτους μας.
Viva la muerte! Viva! Δεν είναι αντίφαση αυτό. Είναι η πιο ακέραια περιχώρηση εννοιών που ξέρω. Και προχωρώντας κρατούμε το δρεπάνι του Χάρου, που θα καθαρίσει τη γη, αλλά και τον σπόρο, που θα την δυναμώσει σε νέα αφθονία και ακμή. Γιατί δεν υπάρχει γέννηση χωρίς αίμα. Υπάρχει μία μεγάλη, μία τεράστια μετα-φυσική οντότητα που διαχειρίζεται τον Χρόνο που μας αναλογεί και επιδιώκει να ελέγξει την ροή της ζωής μας. Αυτή η οντότητα είναι το Σύστημα. Καταστρέψτε αυτό το άθλιο οικοδόμημα των δακρύων.
Ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι συχνά. Επιζώντες, ζωσμένους με όπλα, σε κατεστραμμένες λεωφόρους να αναζητούν τροφή και αξιοπρέπεια στα ερείπια των μητροπόλεων. Μαύρες σημαίες να σκίζουν τον αέρα, αρχέγονα σύμβολα που η σημασία τους είχε διατηρηθεί ευλαβικά στη μνήμη μίας ορκισμένης μειοψηφίας. Ικριώματα πολύ απασχολημένα, δέντρα με εκατοντάδες ανίερους καρπούς, ενώ τα παιδικά μάτια αντιλαμβάνονται για πρώτη φορά την καταστολή της διαφθοράς. Την έρημο να απλώνεται ανελέητη προς τις πόλεις και ένα τραγούδι νοσταλγίας να στολίζει έναν έναστρο ουρανό.
Πρέπει επιτέλους να επανέλθουμε στην ευεργετική καταπίεση της πείνας, του ψύχους και της νύκτας.